ความหวังหลังฉากสูญเสีย

[ใบไผ่]

อ่านพบในบล็อกของคุณอากาศกวีค่ะ
 


                    
          นอกเหนือจากสิ่งที่เห็น
          ซากตึกมอดเป็นเช่นถ่าน
          ความรักความเกลียดเผาผลาญ
          ดอกไม้เคยบาน, ร่วงโรย

          หัวใจใครๆ บอบช้ำ
          เหมือนถูกกระหน่ำซ้ำโบย
          แม่น้ำเคยเย็นกลับแห้งโหย
          เหือดแล้งลงโดยหัวใจ

          บาดเจ็บจากความบาดหมาง
          ความต่างบางอย่างโหมไหม้
          แผ่นดินเดียวกันสั่นไหว
          สุดท้าย, น้ำตาไหล พอกัน

          ยังร้อน ยังอุ่น ยังหนาว
          ดวงดาวยังพราวให้ฝัน
          แหงนหน้ายังเห็นดวงจันทร์
          กลางวันยังอยู่เหมือนเคย

          ดีงามตามความแตกต่าง
          ดอกไม้ ใบบางวางเฉย
          หลุดร่วงหล่นลงและงอกเงย
          สะพรั่ง, เฉลย-งดงาม

          ความจริงในใจไหม้ๆ นั้น
          หลงเหลือความฝันเป็นคำถาม
          ความจริงยังคงอยู่เป็นนิยาม
          ความหวังยังทาบทามกับหัวใจ

  

[ชุติมา-ประภัสสร]

นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งใดก็เศร้าใจทุกที

เมื่อวันจันทร์ก็เพิ่งไปที่ รพ.จุฬามา ยังมีร่องรอยความเสียหายให้ได้เห็น ผู้คนที่เคยขวักไขว่ก็บางตาไปแยะ

บรรยากาศที่เคยคึกคักก็เงียบเหงาไปถนัดตา เรามองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ในมโนสำนึกยังมองเห็นภาพที่เหล่าพยาบาลแต่งชุดขาวออกมายืนตั้งแถวร้องเพลงด้วยน้ำตาคลอ หลังจากวันที่ถูกกลุ่มคนใจร้ายบุกโรงพยาบาล เล่นเอาคนดู คนฟังอยู่พลอยคลอน้ำตาตามไปด้วย...โอ้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นภาพโรงพยาบาลถูกบุกทำร้ายแบบนี้

เศร้าใจจนลบภาพนี้อย่างไร ก็คงไม่สามารถลบออกไปจากความทรงจำได้...

วันนั้นมีโอกาสก็เลยไปยืนถ่ายรูปวิวด้านนอกโรงพยาบาล พี่ที่เป็นเลขาคุณหมอที่เรากำลังจะพบออกมาเห็นแหย่ว่า
ถ่ายอะไรไม่เห็นมีอะไรสวยเลย ทีตอนนั้นไม่มาถ่ายรูกระสุนนี่ แต่ตอนนี้เขาปิดไปหมดแล้ว...

ฟังแล้วก็ยิ่งเศร้า...

มองไปตรงหน้า ภาพอนุสาวรีย์ล้นเกล้ารัชกาลที่ 6 ที่ฝั่งตรงข้าม ขนาดเรายังเศร้าได้ขนาดนี้แล้วพระองค์ท่านจะเศร้ากว่าเราขนาดไหน...